Sana

Sana,
Seni seviyorum diyemiyorum.
Sana karşı olan duygularım,
“Sen Seviyorum”la başlamıyor çünkü.
Hep,
“Sana alışıyorum galiba” diyorum.
Yanımda yoksan bile
Seni görüyor, duyuyor ve
Hissedebiliyorum.
Sesinin yumuşaklığı,
Bakışının anlamı...
Ama en güzeli
Derin duygularını saklarken
Yüzündeki kaçamak gülüşler.
Bir de, arada bir dizime dokunuşun.
Bir gonca kadar taze,
Bir ceylan kadar masum,
Berrak su kadar safsın.
Bazen bir sandık içinde
Gizli bir hazine oluyorsun.
Anahtarı yok!
Uğraşıyorum, uğraşıyorum,
Açamıyorum.
Sonra sandık, kendi başına açılıyor.
İçine bakıyorum da
Hiçbirşey göremiyorum.
İçindeki renkli taşlar
Gözlerimi kamaştırıyor ve
Hiçbirşey göremiyorum.
Gözlerinin rengini seçemiyorum.
Bir mavi oluyor, bir yeşil,
Bazen kırmızılara bürünüyor;
Bazen sarı, mor, turuncu...
Kafamdaki soru işaretleri
Giderek çoğalıyor.
Neden?
Nasıl?
Arkamı dönüyorum,
Kendimi topluyorum.
Kalbindeki renkli dünyanın
Gözüne yansıdığını anlıyorum.
Sağıma bakıyorum sen.
Soluma bakıyorum sen.
Arkam sen, önüm sen.
Galiba sana,
Alışıyorum gerçekten.

Firuze